بیست و یکم می ۲۰۱۷
هيچ كس او را نمى خواهد. در حياطى قديمى استراحت مى كند. به روزهاى دورِ خوشِ گذشته، به آفتاب و به باران و به خنده هاى پسركان زيباى ساليانِ رفته ز دست مى انديشد. و صداى تكه تكه شدن قلب كوچك فلزى اش را هيچ رهگذرى نمى شنود.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
-
بعضى روزها به خوابم مى آمد. محتواى خواب هر بار فرق مى كرد، اما آن احساس غريب هر بار در تمام طول رؤيا حضور داشت. چيزى شبيه يك گرماى دلپ...
-
تصويرهاى پراكنده از ماه اوت سنگ هاى بزرگ كنار درياچه. موج ها. مرغابى ها كه به نزديكى صخره ها مى آيند. دورتر، قايق هاى تفريحى، كانادايى... -
دوشنبه ١٢ نوامبر، كينگستن آيا هرگز اتفاق افتاده است كه مجذوب سخنان كسى بشويد، و پاسخ گفتن به او را فراموش كنيد؟ و همان طور كه گوش ...
No comments:
Post a Comment